Unik Over UniK Actueel Ervaringsverhaal van Cleo
28 feb 2023

Ervaringsverhaal van Cleo

Het was december 2020, -midden in de pandemie,  toen wij (Sietse en Cleo, de ouders van Molly), met onze dochter bij UniK orthopedagogisch dagbegeleiding in Rosmalen ontvangen werden door één van de groepsleiders (tevens Molly’s toegewezen mentor) voor een eerste kennismaking. Molly was op dat moment 2,5 jaar. Door de toenmalige corona-maatregelen moest er geïmproviseerd […]

Het was december 2020, -midden in de pandemie,  toen wij (Sietse en Cleo, de ouders van Molly), met onze dochter bij UniK orthopedagogisch dagbegeleiding in Rosmalen ontvangen werden door één van de groepsleiders (tevens Molly’s toegewezen mentor) voor een eerste kennismaking. Molly was op dat moment 2,5 jaar.

Door de toenmalige corona-maatregelen moest er geïmproviseerd worden en daarom mocht alleen Molly zelf het klaslokaaltje betreden om haar groepsgenootjes en juffen te ontmoeten. Wij moesten buiten blijven en voerden daar het gesprek met Molly’s toekomstige mentor. 

We werden zeer hartelijk ontvangen en kregen allebei een kop thee van haar om wat te kunnen ontdooien. Door de glaswand konden we Molly ondertussen op de voet volgen. Molly kreeg bij binnenkomst direct een twinkeling in haar ogen, vloog van hot naar her en hapte zelfs een stukje vers fruit mee dat op dat moment werd aangeboden. 

Ondertussen hadden wij het gesprek met de groepsleider. Het fijne aan haar was dat zij heel goed en begripvol aftastte waar wij als gezin in het ‘proces’ stonden.

Want eerlijk is eerlijk; het is een heel proces waarin vele facetten en emoties een rol spelen. Ik bedoel: je klopt niet voor niets bij een orthopedagogische dagbesteding aan en je krijgt daar ook niet voor niets een verwijzing voor. Dat is best confronterend want op dit punt is het noodzakelijk om te onderstrepen dat er op z’n minst ‘iets’ aan de hand is met je kind.

Alle kindjes op de groep zitten er met een reden. Bij de één is die reden zichtbaarder voor de ‘buitenstaander’ dan bij de ander. Iedere ouder wil het liefst dat de ontwikkeling van zijn/haar kind op rolletjes loopt en dat het goed meekomt met leeftijdsgenoten. 

De verantwoordelijkheid hebben over een kind met ‘extra behoeftes’ maakt het proces van juiste keuzes maken extra complex. Je wil je kind op zo’n jonge leeftijd niet tekort doen of in een hokje plaatsen maar tegelijkertijd wil je het ook alles kunnen bieden wat het nodig heeft om zich te kunnen ontwikkelen en vooral om simpelweg gelukkig te kunnen zijn.

De groepsleider luisterde ontzettend goed naar ons en voelde ons perfect aan waardoor zij snel de weg naar de spreekwoordelijke, geïmproviseerde opstapplaats van onze trein vond die op dat moment voorbij raasde. Zo zie en voel ik dat echt. Vanaf het moment dat zij in ons leven kwam, zaten we niet langer met z’n drieën in een wagon van een onbemande trein die stuurloos met een vaart op een onbekende bestemming afging. In de vorm van Molly’s mentor stapte een ervaren machinist op. Zij wist de trein weer op het juiste spoor te zetten en bij speciaal aangewezen stationnetjes liet zij ons even stoppen. We waren niet meer met z’n drieën maar met z’n vieren.

Na vele doorverwijzingen en intakegesprekken bij instanties was het uiteindelijk de jeugdarts die mij op een dag doorverwees naar Integrale Vroeghulp (Stichting MEE). Daar kregen we de sleutel die Molly en ons toegang verschafte tot de juiste hulp.

UniK

En zo stonden we binnen twee dagen op het schoolplein van UniK. Alleen al het feit dat we ons verhaal konden delen met iemand die aandachtig naar ons luisterde gaf ademruimte en ons als ouder complementeerde met de helder en goed omschreven situatie. Ook bijzonder; ze wilde weten hoe het met ons was, ze leek echt geïnteresseerd in ons welzijn als gezin.

‘Wij gaan jullie helpen’, zei ze. ‘Molly komt hier om te beginnen twee ochtenden in de week en we gaan een plan maken.’ Ik weet niet precies waarom maar ik geloofde haar en ik had vertrouwen in haar plan. Het voelde ondanks de vrieskou als een warm bad waar we in terecht waren gekomen. Het voelde goed. Het zag er zo gezellig, veilig en georganiseerd uit daar in Rosmalen. En wat een ongelooflijke luxe was, het kleine groepje waar Molly in terecht kwam. Maximaal 6 kindjes met 2 begeleiders en meestal ook nog een stagiaire erbij. Molly was met al deze ogen en aandacht hoe dan ook veilig. Dat was precies wat Molly nodig had! Halleluja!

Aan deze mensen durfden we ons kind toe te vertrouwen. En bovendien bewoog ons ongeleide projectiel zich als een vis in het water in het klaslokaaltje. Dat is altijd zo gebleven. Molly is met heel veel plezier naar het OPD gegaan. 

Molly’s aanstaande mentor had gezegd dat ze bijna zeker wist dat het haar zou lukken om Molly binnen enkele weken langer dan 3 tellen stil te laten zitten op haar stoel. En ook zou Molly binnen afzienbare tijd na binnenkomst haar eigen jas en tas aan de kapstok hangen. Wij dachten; je kan ons nog meer vertellen, leer ons Molly kennen, dat gaat nooit lukken!

Vaardigheden

Je raadt het al: de groepsleider kreeg gelijk. En bij deze vaardigheden bleef het niet. De wonderen waren de wereld nog niet uit. Door de toewijding en bevlogenheid van alle lieve begeleiders van UniK -met ieder hun eigen kwaliteiten- boekten we het ene succesje na het andere. Het was prachtig om te zien hoe Molly opbloeide en zich op haar gemak voelde bij de kindjes en juffen. En wat ook mooi is, is dat ik zag dat er bij UniK naar ieder individueel kind gekeken werd en naar wat een kind nodig heeft om zich lekker te voelen. 

Heel belangrijk; de nadruk ligt voornamelijk op alles wat  goed gaat en vanuit dat vertrekpunt wordt er verder geborduurd op vaardigheden. Iedere mijlpaal werd gevierd. Het kind staat centraal en mag zijn wie het is. Hierdoor hangt er een hele fijne, ongedwongen positieve energie in de groep. 

Ik kwam Molly een keer ophalen toen Molly’s mentor tegen me zei; ‘Wat heb jij toch een ontzettend knappe, lieve en grappige dochter. Molly brengt zoveel gezelligheid met zich mee in de groep.’ Het ontroerde me omdat ik besefte dat er nog nooit zoiets tegen me gezegd was. Eindelijk iemand die Molly zag zoals ik haar zag.

Wat waardevol is aan alle begeleiders van UniK is dat zij heel goed communiceren over alles dat relevant is. Hierdoor liet ik Molly altijd met een gerust hart achter. 

Maar bovenal heeft zij mij, Sietse en Molly altijd serieus genomen. 

Gezinsbegeleiding

Net zo dankbaar ben ik haar voor de gezinsbegeleiding die zij ons via UniK geboden heeft. Molly is erg prikkelgevoelig. Met name tastprikkels en prikkels in en rondom haar mond lijkt ze als heftig te ervaren. Dit resulteerde er uiteindelijk in dat zij volledig stopte met het eten van de warme maaltijd. Molly’s mentor kwam bij ons thuis om ons te observeren tijdens het eten. Stap voor stap zijn we op aanwijzing van haar dingen gaan aanpakken. Door haar jarenlange ervaring wist zij precies welke (kleine) aanpassingen het verschil zouden kunnen maken. De professionele maar tegelijkertijd informele houding die Molly’s mentor tijdens de huisbezoeken aannam maakte de samenwerking tussen UniK en ons als ouders uniek.

Samenwerkingen

De lijntjes bij UniK met andere zorgorganisaties zijn heel kort. Dat maakt het makkelijk om te schakelen en ervaringen onderling te delen. Hierdoor onvoorstelbare stappen gezet.

Dit gaf rust. De cirkel was rond.

Afscheid van UniK

Molly is deze zomer 4 jaar geworden. Ze praat en communiceert steeds beter. Ze doet niets liever dan met andere kindjes spelen. Ze is nog voor haar 4de verjaardag volledig zindelijk geworden en leert er dagelijks nieuwe vaardigheden bij. En het allerbelangrijkste; ze zit goed in haar vel en is gelukkig. 

We zijn als gezin in een wat rustiger vaarwater gekomen. Er is ruimte ontstaan voor andere dingen.  Sietse en ik hebben ook weer tijd voor elkaar. Het vertrouwen is er dan ook om Molly uit handen te geven en bijvoorbeeld uit logeren te laten gaan bij opa en oma. Ze voelt zich op veel plekken op haar gemak, dat is geweldig. Zeker met het oog op ons volgende avontuur; de grote school.

In samenspraak met Het Samenwerkingsverband is besloten dat Molly naar een reguliere basisschool gaat, maar wel naar een kleinere groep met extra ondersteuning. Na aankomend schooljaar wordt de balans opnieuw opgemaakt en wordt er definitief bepaald of Molly naar speciaal of regulier onderwijs zal gaan.

Natuurlijk is het afscheid van UniK een beetje verdrietig maar wij en vooral Molly zijn er echt klaar voor; het is tijd. Vol vertrouwen zien wij dit nieuwe avontuur tegemoet.

En wat het afscheid mooi maakt, is de gedachte dat doordat Molly’s mentor nu uit onze trein stapt, zij de mogelijkheid en tijd heeft om weer op een andere trein te stappen. Op weg naar nieuwe uitdagingen.

Wij hebben geleerd onze eigen trein te besturen en dit gun ik andere gezinnen ook. Ook wens ik het andere ouders toe om het OPD van UniK niet als een veroordeling van het kind te zien maar als een zegen. 

Met een innig gevoel van dankbaarheid maken wij ons op voor onze volgende reis en houden daarbij iets dat jullie ons hebben bijgebracht in het achterhoofd; It’s not the destination that counts, it’s the journey!

Lieve mensen van UniK, we blazen nu op het gouden conducteursfluitje dat jullie aan ons gegeven hebben… 

En ja hoor! Hij werkt! Pas op! De deuren gaan sluiten, we gaan vertrekken!

Zwaaien jullie nog even vanaf het perron daar in Rosmalen? 

Jullie zijn gegroet!

Hoogachtend,

Sietse Blummel & Cleo van der Schaft